Prettige vakantie of werk ze?

Prettige vakantie of werk ze?

Richard den Dulk,
regisseur Gort à la Carte

Iedereen die weet dat ik weer in Frankrijk zit voor de opnamen van ‘Gort à la Carte’ hoor ik denken: die vreet en zuipt zich een week lang het leplazarus. Ik ben lang geleden gestopt om dat beeld van in het buitenland draaien te ontkrachten. Iedere televisiemaker weet immers wel beter.

In het buitenland draaien is natuurlijk een uitje, helemaal als je een fijn team om je heen hebt, maar het betekent in de praktijk ook dubbele uren draaien. En hoe zuidelijker je gaat, hoe zwaarder het wordt. Maar ik klaag niet, want het grote voordeel van weg zijn uit Nederland is dat je maar met één ding tegelijk bezig kunt zijn en dat heb je als je thuis bent vrijwel nooit. Gelukkig zijn er in Frankrijk geen malariamuggen of burgeroorlog en kun je hier voor een habbekrats prima lunchen.

We draaiden vandaag bij een restaurant van de grande chef Alain Ducasse (goed voor in totaal 16 sterren, maar dan wel verdeeld over meerdere restaurants). Over deze man zei Ron Blaauw: “Als God kon koken, heette hij Alain Ducasse.” We werden uitgenodigd om in de mooie binnentuin op het terras plaats te nemen voor de lunch, want we hadden heel bescheiden gevraagd of we een sandwich konden krijgen.

Ik weet niet waarvan het personeel meer onder de indruk was: het feit dat wij in 30 minuten een viergangen menu wegwerkten (zonder sandwiches uiteraard) of dat we bedankten voor de wijn. Ik denk het laatste, want lunchen zonder wijn is voor een Fransman ondenkbaar. Maar dat wijnproeven tijdens het draaien had ik tijdens de serie ‘Wijn aan Gort’ die ik hiervoor maakte wel afgeleerd.

Die ene en laatste keer dat ik ongemerkt een glas rode wijn voor 11 uur ‘s morgens achterover had geslagen, was toen we thuis filmden bij Jean-Claude Berrouet, de grote wijnmaker achter het succes van de wereldberoemde Chateau Petrus. Hij liet ons zijn eigen familiewijn proeven en plichtsgetrouw nam ik een glas aan. Na een klein slokje zag ik tot mijn schrik opeens dat ik een leeg glas in mijn handen had.

Ongemerkt had mijn mond het van mijn brein overgenomen en zonder dat ik het wilde het hele glas in mijn mond leeggegoten. Heel even was het feest, maar niet lang, want ondanks deze meesterlijke wijn had ik de hele verdere draaidag erna een bonkende koppijn. Goed mogelijk dat dit ook kwam doordat de temperatuur die dag de 35 graden naderde.

Sindsdien drink ik geen druppel meer tijdens opnamen. Of het moet dat ene slokje van die andere topwijn Romanée Conti zijn geweest, maar dat heb ik serieus geprobeerd uit te spugen. Voor de rest is draaien in Frankrijk vooral afzien. Afzien, omdat je tijd zou willen nemen om op al die mooie terrasjes te gaan zitten, te koken met die heerlijke producten die je op al die kleurrijke lokale marktjes ziet liggen en tijd te nemen voor al die uitstekende lunches die we krijgen aangeboden.

Ik heb gelukkig nog een paar flessen van die familiewijn van Berrouet in mijn kelder liggen als arbeidsongeschiktheidsverzekering mocht ik ooit nog maagklachten krijgen door al dat snelle lunchen. Tot morgen!